Wie | Claqueurs

MOVE OVER MARILYN!

Nick is een oude ziel in het lichaam van een moderne dandy. Hij heeft de présence van een personage dat lijkt weggelopen uit een Oscar Wilde roman én een voorliefde voor vintage met allure. Dat tikkeltje glamour is nooit ver weg in zijn leven. Hij houdt van schoonheid en luxe. Dat theater zijn grote passie is zal dan ook niemand echt verbazen.

Claqueurs waren de toeschouwers die speciaal werden ingehuurd om te applaudisseren tijdens een voorstelling, zodat het succes van die voorstelling gegarandeerd zou zijn. Noem het maar een gewiekst marketingmiddel avant la lettre.

Nick: ‘Theater is voor mij als een lijm. Die de verbinding en connectie maakt tussen cultuur en toeschouwer. Als je ervoor zorgt dat alles op zijn plaats valt, dat de details kloppen en dat het geheel geloofwaardig is, dan zal de spontaniteit van het moment ervoor zorgen dat er magie kan ontstaan. En voor dat extra tikkeltje sprankelende magie in je leven, moet je voortaan bij Claqueurs zijn.’

Volg ons op sociale media,

zo blijf je up-to-date

Wil je echt alles weten?

Lees het verhaal van nick verder hieronder

Zullen wij uw (bedrijfs)feest of event veroveren?

Je zoekt een thinking outside the box – teambuilding?

NAAR ACTEURS VAN CLAQUEUERS

NAAR TEAMBUILDING

Even Kennismaken? een vraag?

Whatsapp gerust

Connectie

Nick: ‘De band met mijn mama is zeer bijzonder en sterk. Wat niet wil zeggen dat die met mijn vader niet evengoed is, het is anders. Mama is een bewuste vrouw die zeer sterk in het leven staat. Het is iemand waarmee je kunt praten, echt praten. Onze gesprekken reiken verder dan onze moeder-zoon band. Ik plak er niet graag de term vriendin op, omdat dit nu eenmaal niet de juiste term is voor onze relatie. Maar dat er een echte en diepe connectie is tussen ons, daarover bestaat geen enkele twijfel.’

Sfeer

Nick: ‘Ik heb geen foto van mijn moeder naast mijn bed nodig om te bewijzen hoe graag ik haar zie. Al staat ze er wel. (Lacht) Ze werd genomen in het Parijs van de jaren tachtig. De Dynasty stijl en het retro allure van dit beeld vind ik fenomenaal. Mijn hart slaat trouwens altijd een tel over wanneer ik vintage- of retrospullen zie. Of het nu een outfit, een interieur of een meubelstuk is, uit welke tijd en sfeer die komen, dat is echt iets wat me kan bezighouden. Mijn interieur is trouwens één en al samenraapsel en flashback naar vroeger.’

Nick:‘Ik groeide op in Duffel als enig kind van kei hard werkende ouders. We hadden een bakkerij thuis, wat maakte dat ik het grootste deel van mijn schoolcarrière op internaat doorbracht. Goede herinneringen koester ik aan mijn grootouders, waar ik mocht logeren als mijn ouders het druk hadden.

Danserkes

Dit beeldje, ‘postuurke’, maakt muziek en draait rond zodat de porseleinen figuurtjes lijken te dansen. Het is wellicht geen drol waard, maar voor mij toch een waardevol erfstuk.
Het stolpje zette ik er zelf over.

Het muziekje brengt me instant terug naar zo’n zaterdagavond. Bomma ging samen met mij slapen, terwijl bompa nog opbleef. In bed konden we rustig de dag nog eens overlopen en uitkijken naar de zondag, wat zouden we allemaal klaarmaken om te eten. Op de tussenverdieping, den allée, vroeg ik steevast of ik eerst nog eens aan de danserkes mocht draaien. Op het schapenvelletje voor de kast keek ik naar het beeldje tot de laatste noot uitgezongen was. Dit beeldje vormt de sleutel naar een onbezorgde jeugd en een hoop fijne herinneringen die ik koester.

Toen bomma overleden was en we bij bompa de brieven moesten schrijven, vroeg ik of ik nog een laatste keer naar de danserkes mocht. Ik wou ze nog eens zien maar ik voelde gek genoeg geen behoefte om eraan te draaien om het muziekje te horen. Toen ik me omdraaide om naar beneden te gaan en mijn voet al op de trede onder me had gezet, klonk er opeens een harde pling. Ah, dacht ik, de bomma is hier ook nog. Die dag schonk bompa me het beeldje, maar ik nam het die dag nog niet mee. Ik had sterk het gevoel dat het nog voor bompa moest zorgen, zoals het nu voor mij zorgt. Bomma, dat was één en al zorg. Als ik de danserkes bezig zie weet ik, er wordt voor me gezorgd

Nick: ‘Op een of andere manier was het onderwerp homofilie en mijn grootoom klopte met zijn kolenschoppen van handen een paar keer tegen mijn schouderblad, keek me doordringend aan en sprak: ‘Jij gaat toch zeker zo niet worden hé?

Nick: ‘Mijn moeder reageerde heel relax.

Ze zei dat ze al blij was dat er geen lastige schoondochter kwam.’

Out

Nick: ‘Het enige waar ik spijt van heb is dat ik me niet heb kunnen outen tegenover bomma. De struggle begon rond mijn vijftiende. Ik wilde vooral normaal zijn en niet voelen wat ik zeker wist. Ik herinner me nog levendig een scene aan haar ziekenbed. Op een of andere manier was het onderwerp homofilie en mijn grootoom klopte met zijn kolenschoppen van handen een paar keer tegen mijn schouderblad, keek me doordringend aan en sprak: ‘Jij gaat toch zeker zo niet worden hé?’ Een moment dat ik nooit vergeten ben en dat toen veel indruk op me maakte. Ik kan het gelukkig wel plaatsen nu, wat je in de media zag en vaak nog ziet, is toch vaak een eenzijdig beeld. Beelden van de pride waar vooral leder en SM en blotebillenbroeken aan bod komen. Voor mij geldt, wat in de slaapkamer gebeurd hoeft niet op straat. Echt jammer dat sommigen nog steeds alleen dat maar te zien krijgen uit de holebi gemeenschap.

Ik vertelde mama rond mijn zestiende dat ik verliefd was op Kevin uit mijn klas.

Hallo Kevin, hallo. (Zingt en lacht) Het was te cliché. Hij was de macho van de klas, droeg al van die semi spannende lycra shirts en vertoonde er een zweempje van spieren onder. Natuurlijk viel iedereen voor hem. Wat heb ik veel ‘geblet’ toen. Tranen met tuiten. Een vat vol emotie was ik, wat wel top is voor theater trouwens. Ik begon met theater op mijn veertiende bij Garageteater in Duffel en had meteen de smaak te pakken. Mijn échte outing volgde iets later en was eerder vreemd.’

Garageteater

Nick: ‘Garageteater is het gezelschap waar ik nu nog steeds deel van uitmaak. Het is een semi professioneel theatergezelschap met een eigen zaal en uitrusting en bestaat al veertig jaar. We brengen vier stukken per seizoen. Ik zeg dat niet zonder enige fierheid want ik ben trots op wat we elk seizoen opnieuw doen en bereiken.

Ik moet een jaar of zeventien geweest zijn en we waren na een repetitie blijven plakken. Iedereen had nog zin om verder uit te gaan. Ik moest nog over huis om mijn portefeuille op te pikken maar was in de veronderstelling dat mijn ouders al lang sliepen. Toen ik het huis binnensloop merkte ik dat ze beiden kaarsrecht en klaarwakker in de woonkamer zaten, elk in zo’n monumentale clubzetel.

Ik was te laat thuis en bovendien had ik dit vreemde scenario niet zien aankomen.

Ze vuurden enkele vragen op me af waarop ik met leugens antwoordde. Ik wilde niet dat ze wisten dat ik onderandere met Pieter op stap was. Een homo uit ons gezelschap. Ik wilde kost wat kost vermijden dat het onderwerp die richting zou opgaan. Mijn moeder doorzag mijn leugens al snel en vroeg me wat er in godsnaam met me scheelde dat ik me zo wilde vastrijden, dat ik zo stond te liegen.

En toen flapte ik het eruit. Ineens. Zomaar.

Ik ben die avond nog uitgeweest en heb pas de volgende dag met mijn ouders kunnen spreken.

Mijn vrienden, en vooral Pieter, waren er die nacht voor me. Mijn moeder reageerde heel relax. Ze zei dat ze al blij was dat er geen lastige schoondochter kwam. Papa had wat meer tijd nodig om het te verwerken. Hij moest zijn mindset rond het gegeven veranderen, maar slaagde daar wel in. Tegenwoordig heb ik trouwens echt vaak fijne gesprekken met hem en is hij de grootste supporter van mijn relatie. Wat ik enorm aan hem apprecieer.’

Pens

Nick: ‘Pieter, die al wat ouder was, heeft mij trouwens enorm geholpen met mijn outing, een vriendschap die ik enorm koester. Zijn boezemvriendin was Eveline en de mijne Sanne. Twee onafscheidelijke duo’s werden uiteindelijk één groepje: PENS. Pieter, Eveline, Nick en Sanne. Wij hebben al te vaak om 10u ’s ochtends met een sigaret in de ene - en een witte martini in andere hand, koffiekoeken aangeboden gekregen in één of ander café waar we duidelijk iets te lang waren blijven plakken. We hielden grappige quotes boekjes bij over onze trips naar Dour Festival en raakten op onverwacht zotte avonden aan de praat met iedereen. We verzamelden met de PENS genoeg anekdotes om een paar theatershows te vullen.’

Acteren

Nick: ‘Ik wil nu voor mijn droom gaan. De énige reden dat ik voor opvoeder ben gaan studeren is omdat ik een negatief advies kreeg na mijn toelatingsexamen bij het Conservatorium. Ik was overigens wel geslaagd, maar het advies gaf voor mij jammer genoeg toen toch de doorslag. Na mijn studies ging ik als leerlingbegeleider aan de slag in een school waar de laatstejaars ongeveer mijn eigen leeftijd hadden. Ik nam de problemen van school mee naar huis, het bleek te zwaar. Na enkele jaren in de mode en retail kwam het besef dat mijn grote liefde theater is en blijft en dat ik daar het liefst mijn dagen mee wil vullen. Ik volgde een privé acteeropleiding en bleef steeds actief bij Garageteater. Het is nu tijd om me over te geven aan mijn passie en mijn droom niet meer uit te stellen of in de weg te staan.’

Nick: ‘Het mag nacht worden als ik aan een voorstelling bezig ben,

want dan ga ik tot het gaatje, zonder eten, drinken of slaap. Alles voor de kunst.

The show must go on!’

X-factor

Nick: ‘Dit beeld van Marilyn Monroe is erg speciaal voor me. Het is een a-typische foto van haar. Net als Madonna heeft ze iets weten neerzetten. Beiden waren ze absoluut niet de besten in wat ze deden. Marilyn was niet de grootste actrice en Madonna heeft niet de stem van een nachtegaal. Toch wisten ze meer dan hun doelen te bereiken. Door hard werken, doorzetten en vooral hun présence. Die ongrijpbare factor bezitten beiden met overschot.

On stage zijn ze on top of their game. Het zijn simpelweg iconen. Als ik Vogue hoor van Madonna, dan krijg ik vaak tranen in mijn ogen. Zo fenomenaal vind ik het. Het heeft zelfvertrouwen, ballen.

Tijdens de Super Bowl, wanneer ze opkomt tussen haar dansers. Puur kippenvel. Een brok levende energie. Dat is gewoon gaan! Dat herken ik sterk in mezelf. Ik kan ook helemaal opgaan in wat ik doe. Het mag nacht worden als ik aan een voorstelling bezig ben, want dan ga ik tot het gaatje, zonder eten, drinken of slaap. Alles voor de kunst. The show must go on!’

Nick: ‘Ik kan niets bedenken waarvoor ik zo hard ga. Eindelijk ben ik zover dat ik dat nu ten volle besef. Want het was ooit anders en er is een hele struggle aan voorafgegaan. Met jaloezie keek ik vaak naar anderen, diegene die hun dromen wel najagen.

Het aanvaarden en vastpakken van je talent, dat is in mijn ogen echt een overwinning op jezelf.

Struggle

Als je kunt pianospelen en je bent daar echt goed in, dan is het heel duidelijk. Terwijl, bij theater komt zoveel kijken. Het maken en spelen van theater erkennen als talent, dat was voor mij de grootste blokkade. Ik maak geen klucht of bonte avond, ik ben bezig met iets dat veel meer omvat dan een toneeltje brengen. Mensen begrijpen dat niet altijd, tot ze dan naar een premiere komen en zeggen: ‘Ah, nu snap ik het!’

Het is een verhaal, een decor, kostuums, sfeer, details, muziek, acteurs, kortom een optelsom van allemaal zaken die op hun plaats vallen op het juiste moment in een goed gecreëerde sfeer. De magie van zo’n transformatie, dat is mijn passie, dat is mijn leven en dat wil ik nu in de wereld zetten.’

Nick: ‘Soms denk ik dat ik van mijn act een leven wil maken. Ik wil iets achterlaten. Is dat ijdel? Hoe onzeker ik bij momenten in het dagelijks leven ben, zo zeker van mijn stuk word ik on stage.’

Act

Nick: ‘Al is het niet simpel. Ik heb jobs in de cultuursector gezocht en ik heb meermaals auditie gedaan. Je krijgt vaak een neen. Dat is niet altijd makkelijk te slikken of overkomen. Het is vallen en opstaan. Als je het echt wilt, dan moet je het zelf doen. Daar ben ik nu achter. De rollen om te acteren in een televisieserie bijvoorbeeld, die komen niet vanzelf als gebraden kippen in je mond gevlogen. Was het maar zo simpel.

Soms denk ik dat ik van mijn act een leven wil maken. Ik wil iets achterlaten. Is dat ijdel? Hoe onzeker ik bij momenten in het dagelijks leven ben, zo zeker van mijn stuk word ik on stage. Dit royalty portret getuigt ervan. Ik liet het maken voor mijn dertigste verjaardag. Het is een aquarel. Mijn feest was in een koninklijk thema en ik had speciaal een passende outfit gehuurd. Een ceremonieel kostuum vol medailles compleet met kroon. Mijn statieportret pronkte erg koninklijk in een zware gouden kader in de zaal. Ik heb echt iets met royals. Aan mijn sleutelhanger hangt een kroon en ik heb de neiging me aangetrokken te voelen tot iets groters. De grandeur van zo’n royal, het onbereikbare in combinatie met je iets voorhouden wat je niet bent.

Ook dat trekt me aan.’

Nick: ‘Uiterlijk is voor mij erg belangrijk, tot ik on stage sta, dan trek ik me niets meer aan.

Laat me dan de slechte, de lelijke, de rare spelen. Hoe meer ik daar kan loskomen van mezelf en mijn beperkende gedachten, hoe beter!’

Onsterfelijk

Nick: ‘Ik heb meer schrik om oud te worden dan om te sterven. Waarvan getuige de val die ik maakte tijdens het rijden op een scooter langs de bloesemroute in Limburg. Ik ging ‘den decor in’, ben over de scooter gevlogen en buiten bewustzijn afgevoerd met een ambulance.

Het is toch niet mijn gezicht? Is het eerste wat ik uitkraamde wanneer ik bij bewustzijn kwam. Uiteindelijk bleken het vijftien hechtingen pal in mijn gezicht. Maanden liep ik met een hoedje met daaronder een gezicht blinkend van de vaseline rond. Ik schaamde me rot. Uiterlijk is voor mij erg belangrijk, tot ik on stage sta, dan trek ik me niets meer aan. Laat me dan de slechte, de lelijke, de rare spelen. Hoe meer ik daar kan loskomen van mezelf en mijn beperkende gedachten, hoe beter! Als ik na het stuk in de bar of foyer binnenkomt, en al de toeschouwers die nog zijn blijven plakken kijken vol verbazing en ongeloof naar me, was dat werkelijk de man die de lelijkaard speelde?

Het verrassingseffect, dàt vind ik fantastisch!

Daarom luidt mijn acteurscredo: hoe lelijker, hoe liever!’

Sociaal

Nick: ‘Als kind maakte ik al videofilms in de bakkerij. Mijn spel was theater. Al was ik zeer timide. De workshops die ik volgde vanaf mijn veertiende hebben me werkelijk doen openbloeien. Het is mijn doel en taak om anderen, kinderen, jongeren, volwassenen ook te laten openbloeien door middel van expressie en improvisatie. Acteren heeft me een pak steviger in mijn schoenen gezet. Ik weet wat het kan doen. Het brengt een revolutie en evolutie teweeg. Dat is de kracht van theater maken.’

VOGUE

Nick: ‘Acteren heeft me een pak steviger in mijn schoenen gezet. Ik weet wat het kan doen. Het brengt een revolutie en evolutie teweeg.

Dat is de kracht van theater maken.’

Chateau ‘Van Calster’

Er staan drie meisjes op in Victoriaanse hoepelrokken en de tekst:

Modebilder zur Theaterzeitung aus Paris.

Het vinden van dit postertje was voor mij echt een bevestiging dat ik op de goede weg zit en me op het pad bevindt dat ik moet lopen.’

Nick: ‘Na eenendertig jaar bakkerij, zijn mijn ouders onlangs verhuisd naar Hof ter Laken in Booischot. Dit kasteel wacht op zijn nieuwe bestemming en tot dan vervullen mijn ouders er de rol van conciërge. Het is een prachtig domein.

Elke keer als ik er op bezoek ga, vraag ik opnieuw een volledige rondleiding. Zo wordt ik geprikkeld door de grandeur van dit kasteel. De bevestiging dat ik op de goede weg ben kreeg ik in een van de kamers. Ik was weer eens op speurtocht en ontdekte in een van de bovenste kamers ergens verstopt achter een deur een klein postertje.

Het kasteel is overigens voor de rest compleet leeg.

Taal

Nick: ‘Deze kleurige vlinders onder een stolp kreeg ik van mijn vriend voor mijn verjaardag. Alweer een overdonderend cadeau. Want daar is hij sterk in. Me echt verrassen met originele geschenken. Ze zijn prachtig. Ik ben de dromer van ons twee en hij is de realist, maar ondanks dat gelooft hij in mij, al is hij soms ook kritisch.

In mijn ideale dag regisseer ik een nieuw stuk en spelen we straks de première. Ik moet nog kaartjes en prullen halen voor mijn acteurs om kleine toi toi toi cadeautjes te maken. Ik check alle details. Ik dweil en poets waar nodig, check de kostuums en kijk of aan technische zijde alles oké is, dan ga ik nog eens een laatste keer door de muziek en test alle microfoons. Het mooiste hieraan vind ik dat het beeld dat eerst in mijn hoofd zat nu echt kan worden neergezet. Mijn visie op het stuk komt straks tot leven. Voor mij is dat belangrijk want theater is de taal waarin ik communiceer. Wil je mij begrijpen, kom dan kijken!’

Claqueurs

Nick: ‘Bar Claque was een idee dat ik niet heb uitgevoerd. Letterlijk betekent het klapbar. Ik wilde er een soort cultuurcafé van maken waar je terecht kunt voor een beklijvende monoloog, een leuk ruilboek uit de pompeuze boekenkast of een avond poëzie. De krant kan je lezen op stok en de sfeer en het interieur zijn die van een ouderwets bruin cafe.

Uiteindelijk vond ik niet meteen een geschikt pand en toen brak corona uit. Ik liet het idee echter niet varen en startte Claqueurs, een theater op maat concept dat overal kan beleefd worden. Zonder pand! (Lacht)

Workshops

Nick: ‘Met het concept van Claqueurs laat ik mensen binnen de bedrijfswereld kennis maken met theater. Je haalt er als deelnemer zelfvertrouwen uit, het kan je ten goede komen tijdens een volgende presentatie en je leert onder andere beter spreken voor een groep. Het is zeker eens wat anders dan de jaarlijkse bowling of paintball uitstap, en je zult als organisatie versteld staan van de positieve effecten bij bepaalde werknemers na het volgen van deze fijne workshop.

Ook voor studenten (van elke leeftijd), bestaat er een aangepast Claqueurs programma. Hen laat ik vooral proeven van improvisatie en korte speltechnieken. Meer spontaniteit en durf, studenten helpen openbloeien en zenuwen wegnemen voor aankomende spreekopdrachten, zijn maar enkele van de voordelen die je mag ondervinden na het volgen van een acteerworkshop.

Voor particulieren breng ik theater aan huis. Je kunt me boeken om iemand op originele wijze in de bloemen te zetten of voor één of meerdere workshops, al dan niet in groep of rond een bepaald thema.’

Nick: ‘Wat ik ook heel graag doe is de regie verzorgen voor theater, film of een bedrijfsvideo. Het is altijd fijn om erop te kunnen vertrouwen dat iemand de verantwoordelijkheid neemt over de algemene look en feel en dat het beoogde resultaat er ook werkelijk uitkomt. Dit kan voor een huwelijk of themafeest zijn of om een receptie wat meer kleur en ambiance te geven.

Ik verzorg ook met plezier de conceptuele regie voor projecten. Het omvat een beetje alles waar ik goed in ben en graag doe. Het uitwerken en bedenken van concepten, de regie ervan in handen nemen of eventueel het spelen van een rol of coachen van anderen. Het belangrijkste is dat alle elementen aanwezig zijn en dat alles tot in het fijnste detail klopt.

Ik heb veel ideeën, zo zit er een heel erg fijn concept in mijn hoofd waarbij je luxe picknickmanden kunt bestellen om ze dan in een prachtig park op een zelf gekozen plek te benutten. Zulke concepten zou ik graag met bestaande horecazaken op bijzondere locaties willen uitrollen. Ik zorg voor de regie en vul het inhoudelijke in, en de horeca ondernemer kan bij zijn leest blijven en zorgen dat eten en drinken voortreffelijk zijn.’

Conceptuele regie

Magie

LOUIS

Nick: Om af te sluiten wil ik jullie graag nog voorstellen aan mijn maatje, Louis. Deze vrolijke mopshond van 2 jaar oud is mijn partner voor verschillende avonturen. Hij mocht dan ook niet ontbreken in dit verhaal.

Als puppy heeft hij zelf gekozen met welke baasjes hij mee naar huis ging. Een klein stoer diertje dat niet snel onder de indruk is. Zo gaat hij overal mee per; fiets, auto, boot en trein.
Louis is er altijd graag bij en ieders vriend!

Een hond – in het bijzonder Louis – heeft zijn eigen taal om zich verstaanbaar te maken.

De non-verbale en visuele communicatie van zo'n dier is fantastisch om zien. Hij kan echt heel goed duidelijk maken wat hij wil. Met zijn geweldige mimiek zou Louis een groot acteur kunnen zijn. Ik zou deze snuit niet meer kunnen missen!

Intervieuw: Studio Froemel

Foto's: & Stories by Sarah

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Zo blijf je op de hoogte van onze workshops en komende theatrale projecten.

Even geen nieuws meer ontvangen? In elke nieuwsbrief staat een link waarmee je je op elk moment kunt uitschrijven.
We dragen de grootste zorg voor je persoonsgegevens.

In ons privacy statement lees je welke stappen we nemen om je privacy te waarborgen.